Skip to main content

De Hoogsensitieve hond

De Hoogsensitieve Hond.

Na lange tijd niets meer geschreven te hebben, heb ik hier vandaag opnieuw een mooie brief van een cliënte.

Enkele maanden geleden namen ze in hun gezin een belangrijke beslissing. Er werd een nieuw gezinslid opgenomen.

Het was zo bijzonder om haar te horen vertellen over wat dit betekende voor hen als gezin. Vooral voor zichzelf.

Als kind was zij opgegroeid met steeds een trouwe viervoeter aan haar zijde. Haar jeugd ging niet van een leien dakje. Ze kende periodes van eenzaamheid en groot verdriet.  Maar er was steeds een hond die haar hier doorhielp. Haar beste vriend. Steun en toeverlaat.

Nu haar eigen gezin vorm kreeg voelde het toch weer aan als een gemis. Ondanks de allergie van manlief kon er een comprimis komen. En kijk ... het voelt nu aan als compleet. Voldaan en volledig. Ik laat julie mee genieten van haar ode aan hun nieuwste gezinslid!

 

"Kijk eens diep in mijn ogen"

 

Er was eens iemand met een strenge innerlijke criticus.

Zo iemand die niet veel van zichzelf mocht als niet eerst dit en dit en dat was gebeurd, want dat kan toch niet doen wat je zelf wilt als niet eerst dit en dit en dat is gebeurd.

Hoe langer ze dat deed, hoe langer de lijst van wat hoorde werd, want ze vond altijd wel een goede reden waarom iets hoorde of waarom dat er ook nog even bij kon. Alleen, hoe langer het duurde, hoe minder ze haar eigen stem hoorde. Ze functioneerde op basis van wat hoorde en vervreemde van wat ze voelde. 

"Wat wil jij, wat is goed voor jou, waar heb jij nu deugd van?"

Ze begreep de vraag niet, want dit en dit en dat moest nog gebeuren en dat kon echt niet wachten.

 

En toen kwam daar een gids. Hij keek haar recht in de ogen en er was alleen zachtheid en mildheid. De ogen waren een spiegel en ze kon voelen wat de gids van haar verlangde en echt nodig had. Tijd, rust, aandacht, nabijheid. Dus gaf ze de gids wat hij nodig had want het was echt belangrijk en voorzien in wat een ander nodig had, daar was ze zeer bedreven in. Maar het was niet de gids die wat dan ook verlangde, hij spiegelde gewoon wat zij nodig had. En zo kwam ze voor het eerst in een hele tijd in contact met wat goed was voor haar, met waar ze deugd van had en met wat ze wilde. En plots wilde ze het niet anders meer. Want dit en dit en dat konden wel wachten, er moest eerst vertraagd worden, gevoeld worden, geproefd worden. Nu hoorde ze enkel vogels fluiten en dit en dit en dat die bleken te kunnen wachten en die werden zelfs kleiner want er was zoveel ruimte bijgekomen dat ze nog maar een klein deel vormden van wat haar bezighield. 

 

En de gids die rolde zich op de rug, in het gras en zag dat het goed was, gaf een likje of twee en vond dat het na al die wijze lessen tijd was om met de stok te spelen. Wat je van honden leren kan.

Lees meer …De Hoogsensitieve hond

Een Hart onder de riem voor een ander

Eigenlijk is het een beetje jammer … Mijn laatste blogartikel dateert ondertussen al van een hele tijd geleden ... Het nieuwetijdperk van de sociale media maakt het ook voor mij een pak gemakkelijker. Ik ben een intensieve gebruiker van Instagram en Facebook voor mijn praktijk. Ik vind het heerlijk om mijn (weliswaar kortere berichtjes) te posten. Mooie dingen die ik lees of zie, quotes, filmpjes ... Het draait bij mij om delen. Het delen van emoties, van kennis, van ervaringen, ... Want delen zorgt voor verbinding. Om taboes te doorbreken. Zorgt voor herkenning of erkenning.

En zo ook weer met de volgende brief die ik kreeg van een cliënte. Vanuit de therapie kreeg ze de opdracht of ze het zou zien zitten om meer dan een jaar later een brief te schrijven gericht aan de vrouw met wie haar man haar enkele maanden bedroog. Ze gingen enkele maanden uit elkaar. Maar dankzij het harde werk van hen allebei zijn ze terug samen. Ze zijn terug aan het praten geraakt. Ze zijn terug samen in verbinding kunnen gaan. Ze zoeken nog steeds naar het evenwicht. De dunne lijn tussen het achter je kunnen laten en het bespreekbaar houden. En ook dit verwerkingsproces kent vele ups en downs. Deze cliënte ervaart hoe ze nog vaak moet afrekenen met haar grote kwaadheid en het onrecht dat haar werd aangedaan. Vooral ook omdat ze merkt dat haar omgeving wil doen of het er nooit was of al lang achter hen ligt. Terwijl het voor hen nog bijna dagelijkse realiteit is. Ze verzamelde al haar moed en ging aan het schrijven. Geen opgekuiste versie beleefdheid of een nette versie van wat ze eigenlijk echt denkt ... Nee, nee. Deze brief is bittere ernst. Het is een flinke portie kwaadheid. Een dikke middelvinger. En dat mag ook eens. Ze wil hem graag delen met jullie. Ze zei "Het deed mij deugd om deze brief te schrijven en wie weet kan het een hart onder de riem betekenen voor iemand anders!" Moedig. Dus bij deze van harte dank alvast! U weze gewaarschuwd ... niet geschikt voor gevoelige lezertjes ;-)

"Better an oops than a what if."
"Sometimes you win, sometimes you learn."
"Love with no regrets."
... en ga zo maar door. Jouw social media bulkte van de ‘inspirational life quotes’ in de periode dat mijn man terug naar huis wilde komen tot ruim een jaar verder. Positiviteit was de rode draad, want jij koos voluit voor het leven, vooral deze "Tralies verleren gekooide vogels het vliegen" (stond fier onder de foto die je postte van je vakantie met mijn echtgenoot). De privéberichten die je hem in dezelfde periode nog durfde te sturen, waren van een andere toon. Dat was, denk ik, de echte, zielige jij. 12 Maanden lang nog probeerde je wanhopig om er bij te horen, om deel uit te maken van zijn familie. Elke foto die familieleden of vrienden postte vond je leuk of geweldig en becommentarieerde je gretig, ik vond plots meer foto’s en verhalen online van jou (en hem) uit die periode en je strooide roddels rond in de hoop alsnog te kunnen stoken. Toen dat allemaal niets uithaalde, besloot je dan maar om achter onze hoek te komen wonen. Je weet maar nooit, mochten we nog eens door een moeilijke tijd gaan ofzo.. Het toppunt van zieligheid, dat ben jij.

Wat had je nu gedacht? Dat een getrouwde man op zo een moment in het leven klaar is voor iets nieuws? Dat je belangrijk was? Er toe deed? Dat je mij kon vervangen? Dat je beter was dan mij? Jij bent écht nog dommer dan dat je lelijk bent. Jij wilde een verklaring, waarom deed hij jou dat aan (?!), hier is ze, heel simpel: een varken met een kleedje aan die de aandacht (heel even) kon afleiden van hetgeen en diegene die er echt toe deed en de moeilijkheden die er waren en het was ok. En jij smeet je aan zijn voeten. Ik hoop oprecht dat je een man vindt (best een ongebonden, vrije man – iets met een ezel en een steen..) Ik hoop dat hij dan bij je is om alle juiste redenen. Als je dan zijn aandacht langer dan een paar maanden kan behouden en je hem nog zo ver krijgt om kinderen met jou te maken, dan hoop ik op een aantal gezonde, energieke kindjes. Kindjes waarvoor je alles zou doen, die je wil beschermen en onvoorwaardelijk graag ziet. Vermoeiend, slopend soms, maar altijd de moeite waard.

Neem hierbij de dingen van het leven met ups, maar ook de onvermijdelijke downs die er zijn en je bent waar ik me bevond aan het begin van de zomer 2017. En dan hoop ik dat er nog iemand is zoals jij (en helaas, ik vrees dat er nog wel een aantal dellen als jij rondlopen). Iemand die denkt dat het gepermitteerd is om iets met een getrouwde man met jonge kindjes te beginnen wanneer het thuis even niet zo goed gaat en doet wat jij allemaal gedaan hebt. Ik hoop dat dat dan de moment is dat je beseft welke schade je hebt aangericht en dat je eindelijk zeer gepaste schaamte gaat voelen voor je walgelijk gedrag. Dat is de dag dat je op mijn social media kan lezen: ‘It is called Karma and it is pronounced, haha, Fuck you!’ P.S. kleine tip bij de zoektocht naar een man: minder strakke kleren, meer zak over uwe kop!

Lees meer …Een Hart onder de riem voor een ander

Welke wolf voed jij?

 

"Er was eens een oude Indiaan, die elke avond bij het vuur met zijn kleinzoon praatte over het leven. Op een avond vertelde hij het verhaal over de strijd die zich binnen ieder mens afspeelt.
“Jongen,” zei hij, die strijd gaat over twee wolven. De eerste wolf, de zwarte wolf, heet "Kwaad". En dat beslaat alles dat gaat over angst, woede, afgunst, jaloezie, verdriet, hebzucht, arrogantie, zelfmedelijden, schuld, wrok, minderwaardigheid, leugens, valse trots, superioriteit en ego. Deze wolf leeft in ieder mens, hem proberen te negeren heeft geen zin. En blijven zal hij ook altijd, hij hoort bij het leven.”

De Indiaan pauzeerde even, en vervolgde zijn verhaal.
Hij wilde zeker weten dat zijn kleinzoon goed luisterde, want dit was misschien wel de belangrijkste les die hij de kleine jongen wilde meegeven in het leven. Toen hij zag dat de jongen geïnteresseerd naar hem keek, ging hij verder.
“De andere wolf, de witte wolf, heet "Goed". En die wolf staat voor vreugde, vrede, hoop, liefde, sereniteit, nederigheid, saamhorigheid, trouw, nederigheid, compassie, vriendelijkheid, waarheid, grootmoedigheid en geloof. Ook deze wolf leeft in ieder mens, al is het soms moeilijk om hem te vinden. Maar blijven zal hij altijd, hij hoort bij het leven.”

De kleinzoon dacht even na en vroeg vervolgens: “Maar grootvader, als beide wolven bestaan, en altijd in strijd zijn met elkaar, welke wolf wint dan uiteindelijk?”
De oude Indiaan antwoordde eenvoudig: “De wolf die jij voedt.”
 
Goed. Dat is mooi en duidelijk. Een fijn verhaal met een duidelijke boodschap. Maar we zouden er nog een stuk kunnen bij schrijven!
Wat als we nu eens er van uit gaan dat we beiden wolven kunnen voeden? Ze winnen allebei. We geven ze allebei aandacht.
Want als we ervoor kiezen alleen de witte wolf te voeden, zal de zwarte om de hoek verstopt zitten om te wachten tot we afgeleid zijn of zwak worden en springt  hij dan op om de aandacht te krijgen waarnaar hij hunkert. Hij zal altijd boos zijn en altijd de witte wolf bevechten. Maar als we hem erkenning geven, is hij gelukkig en de witte wolf is gelukkig en winnen we allemaal. Want de zwarte wolf heeft veel kwaliteiten – vasthoudendheid, moed, onverschrokkenheid, wilskracht en een groot strategisch denken – dat hebben we van tijd tot tijd nodig en dat ontbreekt de witte wolf. Maar de witte wolf heeft compassie, zorgzaamheid, kracht en het vermogen om te (h)erkennen wat we nodig hebben.

"Zie je, mijn kleinzoon, de witte wolf heeft de zwarte wolf aan zijn zijde nodig. Als je er maar één voedt, zal de andere verhongeren en zij zullen onbeheersbaar worden. Door ze beide te voeden en te verzorgen zullen zij je goed van dienst zijn en niets doen dat niet een onderdeel van iets groters is, iets goeds, iets van het leven. Voed ze allebei en er zal geen interne strijd voor je aandacht meer zijn. En als er in jou geen strijd is, kun je naar de stemmen van het diepere weten luisteren, dat je in elke omstandigheid zal begeleiden bij het kiezen wat goed is. Een man of een vrouw die vrede van binnen heeft, heeft alles. Een man of een vrouw die verscheurd is door de oorlog in zichzelf heeft niets . Hoe je ervoor kiest om om te gaan met de tegengestelde krachten in jezelf zal je leven bepalen. Verhonger de ene of de andere of begeleid hen beiden."

Dat is dan de essentie van het andere verhaal. Het maakt namelijk nogal verschil of je de duistere wolf (in jezelf) negeert en laat verhongeren of dat je hem erkent in zijn bestaan en in zijn kracht, en daarmee inzetbaar maakt voor een groter goed.
 
In therapie gebruik ik vaak ook een ander soort metafoor. Dan heb ik het over onze demonen, onze waakhond die steeds naast ons ligt en waakt over ons leven. Wanneer hij iets ziet, ruikt of hoort dat mogelijks ons kwaad wil doen, dan zal hij reageren en dat is goed. Maar het is aan ons of we toelaten wat we willen dat onze waakhond ons kan of mag vertellen. We hoeven hem niet weg te sturen. We geven hem een kleine beloning dat hij ons goed beschermd, dat hij er is voor ons (we geven hem de erkenning) maar nadien moet hij echt terug naar zijn hondenhok. Hoe meer aandacht we hem geven, hoe meer beloning er is voor zijn gedrag, hoe harder hij zal blaffen en ons zal influisteren wat we zo graag zouden willen horen …. Maar zo kunnen we zelf slachtoffer worden van ons klein keffertje. Als we hem te veel koekjes en beloning geven, zal hij een grote hond worden. Zo groot dat we alle controle kwijt zijn en we alleen nog naar hem kunnen luisteren. 
Daarover heb ik een schitterend filmpje gevonden. Dat filmpje vertelt het verhaal over een hond. In het filmpje staat de hond als symbool voor een depressie, maar ik vind persoonlijk dat de metafoor inzetbaar is voor alles in het leven. 
 

Draakje Vurig

De meeste kennen mijn voorliefde voor Draakje Vurig al. Ik heb het boekje ondertussen al wel 40 keren voorgelezen aan gezinnen in de praktijk. Mama's, papa's en de grote en kleine kinderen. Het is mooi om te zien hoe herkenbaar het is voor velen. Maar graag wil ik nog even opsommen waarom ik zo gek ben van dit boekjeDenk jij bij Hoogsensitieve kinderen ook aan de wat teruggetrokken, verlegen, introverte kinderen? De kinderen die afwachtend zijn, liever niet in de belangstelling staan? Kinderen die snel gevoelig reageren, snel huilen? Deze beschrijving -weliswaar nogal kort door de bocht- klopt in ongeveer 70 procent van de gevallen.

Dit zijn ook de kinderen die de meeste scholen of leerkrachten wel herkennen als ik met hen spreek over Hoogsensitieve kinderen. Maar als ik het heb met hen over de "Draakjes Vurig" denken ze helemaal niet aan hoogsensitieve kinderen. Nee, dat zijn vaak de lastige kinderen, kinderen met gedragsproblemen of de moeilijke gevallen volgens hen.

Lees meer …Draakje Vurig