Het filmpje toont aan hoe je op verschillende manieren kan kijken naar het gedrag van kinderen. Hoe je de negatieve bril kan opzetten en van daaruit al het gedrag kan gaan bekijken. Hoe je ook kinderen niet kan zien in hun kwaliteiten, in dat waar ze zo goed in zijn.
Maar het tweede deel van het filmpje gaat dan over hoe je achter dat gedrag kan lezen, tussen de lijnen door, wat het ook zou kunnen betekenen, of zoals Lut Celie het ook in één van haar boeken beschrijft. Mag ik jullie dan ook even dat boek sterk aanraden? “Luister nu eens naar mij! Ondergesneeuwde gevoelens bij kinderen en jongeren. ” Ikzelf heb het een paar jaar geleden gelezen en het heeft me zo diep geraakt. Het is voor mij waar het allemaal echt om gaat. De taal achter de taal. In therapie, maar ook dagdagelijks in ons contact met anderen. In het omgaan met onze kinderen. Of misschien nog liever met de kinderen van iemand anders. Maar ook wij, volwassenen met elkaar. Over hoe je écht kan luisteren naar mensen. Of zoals zij het in haar boek beschrijft. Lut Celie spreekt in haar boek over de dubbele bril, of liever, zij maakt er twee stoelen van. De eerste stoel is: “Wat zien we in het gedrag van de kinderen/jongeren? Wat tonen zij ons? Maar de tweede stoel gaat over “Wat is de echte boodschap” Met als missie: “Leer ons wat meer erkenning geven aan elkaar, wat meer écht luisteren naar elkaar”
Het premiereweekend voor de Doodgraag 2.0. Dit is namelijk een remake van de theatervoorstelling “Doodgraag”. Het verhaal werd links en rechts wat herwerkt en het zijn drie nieuwe acteurs. Opnieuw jongeren.
Najaar 2010 zag ik het stuk voor het eerst. Ik herinner het mij nog zo goed die eerste keer. Ik kan niet zeggen dat ik niets wist over de inhoud van het stuk. Want vanuit Missing You wisten we wel ongeveer hoe het verhaal nu juist zat. Maar man, … op deze theatervoorstelling kan je je niet voorbereiden. De kwaliteit waarmee het stuk wordt neer gezet, de kracht die er vanuit gaat, de emoties die met zoveel geweld zich een weg banen in je lijf, … Indrukwekkend. Dat was het enigste dat ik kon bedenken. Heftig. Dat is wat ik voelde. Rauw.
We zijn zover... Het nieuwe jaar heeft zich ingezet. 2012 is begonnen.
Ieder jaar opnieuw overvalt mij de drang om toch nog even achterom te kijken. Terug te blikken.
De laatste dagen van dat oude jaar loop ik dan wat teruggetrokken. Stilletjes. In gedachten verzonken. Melancholie overvalt me. Ik overschouw het afgelopen jaar. De goeie dingen, de minder goeie dingen en de ronduit slechte dingen. Pijn, verdriet, teleurstelling passeren de revue. Ik overdenk in snel tempo de laatste 12 maanden. Gezellige feestjes, mooie ontmoetingen, nieuwe mensen, oude bekenden, lieve vrienden, dichtbij en veraf.
Maar dan de vraag die soms zo beklemmend kan zijn: hoe gaat 2012 dan zijn? Wat zal dit nieuwe jaar ons brengen? Zo'n enge gedachte... want daar hebben we weinig vat op. Kunnen pijn en teleurstellingen ons bespaard blijven?
We zijn zover... Het nieuwe jaar heeft zich ingezet. 2012 is begonnen.