Skip to main content

Liefdevolle ontmoeting met jouw innerlijke kind.

Liefdevolle ontmoeting met jouw innerlijke kind

Ik laat je graag kennismaken met een model van relatietherapie waar ik grote fan van ben. Onstaan als EFT (Emotionally Focused Therapy).  Een model voor (relatie)therapie waar liefde en emoties centraal staan. Dr Sue Johnson is de grondlegster van de Emotionally Focused Therapy Het model is gebaseerd op de hechtingstheorie. De therapie streeft naar een verbeterde emotionele omgang en verbinding, meestal tussen een koppel. Het EFT model is ontstaan als relatietherapie. Maar doorheen de jaren is er een uitbreiding gekomen naar zoveel andere terreinen van psychotherapie. De EFFT (Emotionally Focused Family Therapy) om ook met gezinnen te kunnen werken volgens dit model. Of de EFIT ( Emotionally Focused Individual Therapy) waar je in individuele therapie op zoek gaat naar jouw interne patronen. Je gaat emotioneel corrigerende ervaringen creëren om zo nieuwe wegen te ontwikkelen tot jouw eigen emoties en ervaringen, of tot belangrijke anderen in jouw leven. Ook hier vormt de hechtingstheorie de leidraad tot begrijpen van jouw emoties en jouw pijn en stuurt het zo aan tot duurzame verandering. EFT is wetenschappelijk onderbouwd en bewezen effectief. Al heel wat cliënten kon ik overtuigen om het boek van Sue Johnson te laten lezen "Hou me Vast" om zo thuis zelf op zoek te gaan naar wat jullie patroon is als koppel, gebasseerd op jullie oorspronkelijke hechtingsrelatie. Wat heb jij geleerd als kind? Wat is jouw hechtingsstijl en wat vertelt dat over jouw rol in de belangrijke relaties die je hebt met jouw dierbare? Of met jezelf, als kind, jouw innerlijke kind? Ondertussen volgde ik zelf al heel wat opleidingen bij EFT Belgium en verwijs ik graag cliënten door naar de collega's die ook de opleidingen volgden bij EFT Belgium. Ook de bekende Hou-me-vast-weekends, overal in Vlaanderen (of Nederland of ver daarbuiten aangezien EFT een wereldwijd versreid model is met een grote organisatie achter zich over de hele wereld). De EFIT gebruik ik zelf ook in de therapie. Indivuele therapie waarbij je vaak een ontmoeting krijgt met stukjes van het innerlijke kind. En daarover gaat dit artikeltje. Een cliënt die volgende brief graag met jullie deelt. Hoe waardevol het is geweest voor haar om deze ontmoeting te mogen aangaan met zichzelf en zo een liefdevolle, nieuwe relatie kon opbouwen met de kleine "ik". Een wijze gids. Een bondgenoot.  

"Jaren van intens verdriet, in combinatie met fysieke pijnen en stress, hebben ervoor gezorgd dat ik in het voorjaar van 2022 op de rem ben moeten gaan staan, of was het dé rem die op mij ging staan? Time out!
Plichtsbewust en respectvol gekneed voor dit leven, heb ik mij nooit kunnen verdedigen tegenover mijn familie.  Ook al waren ze ook écht wel liefdevol, ik werd langs alle kanten gemanipuleerd en als vanzelfsprekend beschouwd. Emotionele chantage was een geliefkoosde sport, en als enig kind had ik hier geen weerwerk tegen. Respect voor de ouderen, dat was de slogan! "Gij zult niet..."
Zelfs na de dood van mijn voortbrengers en aanverwanten heb ik nog rake klappen gekregen, alsof het nog niet genoeg was geweest tijdens het leven. 
Ik had de moed nog niet gevonden om openlijk eens op tafel te leggen wat ik allemaal had doorstaan. Ik was beschaamd om een aantal dingen te vertellen, zowel tegenover hen, omdat het naar verraad stonk, als naar mijn eigen opvoednormen. 
Maar nu was het genoeg geweest. De krop van het verdriet moest worden opengereten. De pus moest eruit!
Beetje bij beetje kon ik alles openlijk vertellen en werd duidelijk vanwaar de angst in me als kind en als volwassene vandaan kwam. 
Ik maakte kennis met mijn jongste ik, mezelf als klein meisje, als jongvolwassene en als volwassen vrouw. Ik ging heel diep in wat er allemaal was gebeurd. 
Waarom heeft iedereen zo lelijk met me gedaan (buiten een paar enkelingen)? Was het een machtsstrijd? Was het ontkenning van situaties, dus vluchten maar....? Was het onkunde? Was het reproductie? Was het egoïsme of luiheid?
In elk geval, de algehele cocktail heeft me klein gekregen. 
Op een dag, na aanzienlijke tijd van intensieve therapie, ben ik voor mijn eindwerk op de academie details van mezelf doorheen de jaren opnieuw beginnen te fotograferen.
Ik leerde daardoor mezelf te omarmen, terug in me op te nemen, graag te zien.  Het was een zeer eigenaardig proces. Ik voelde een enorme verbondenheid met die beelden van mezelf in close up. 
Met eentje was de band zo sterk, dat ik dat meisje, ik moet zo'n 6 jaar zijn geweest, in mezelf heb geïntegreerd. 
Zij is mijn bondgenoot, mijn barometer en ik heb beloofd goed voor haar te zorgen, en op die manier dus ook voor wie ik vandaag ben. 
Als ik twijfel, ga ik op consult bij haar... "wat denk JIJ?" vraag ik haar.  En diep, vanuit mijn buik, geeft ze me haar ongezouten mening. Neen! of Jaaaa!
Ze heeft me tot vandaag niet teleurgesteld, en dat gaat ze ook nooit doen, en uiteraard geldt dit ook vice versa..."

Lees meer …Liefdevolle ontmoeting met jouw innerlijke kind.

De Hoogsensitieve hond

De Hoogsensitieve Hond.

Na lange tijd niets meer geschreven te hebben, heb ik hier vandaag opnieuw een mooie brief van een cliënte.

Enkele maanden geleden namen ze in hun gezin een belangrijke beslissing. Er werd een nieuw gezinslid opgenomen.

Het was zo bijzonder om haar te horen vertellen over wat dit betekende voor hen als gezin. Vooral voor zichzelf.

Als kind was zij opgegroeid met steeds een trouwe viervoeter aan haar zijde. Haar jeugd ging niet van een leien dakje. Ze kende periodes van eenzaamheid en groot verdriet.  Maar er was steeds een hond die haar hier doorhielp. Haar beste vriend. Steun en toeverlaat.

Nu haar eigen gezin vorm kreeg voelde het toch weer aan als een gemis. Ondanks de allergie van manlief kon er een comprimis komen. En kijk ... het voelt nu aan als compleet. Voldaan en volledig. Ik laat julie mee genieten van haar ode aan hun nieuwste gezinslid!

 

"Kijk eens diep in mijn ogen"

 

Er was eens iemand met een strenge innerlijke criticus.

Zo iemand die niet veel van zichzelf mocht als niet eerst dit en dit en dat was gebeurd, want dat kan toch niet doen wat je zelf wilt als niet eerst dit en dit en dat is gebeurd.

Hoe langer ze dat deed, hoe langer de lijst van wat hoorde werd, want ze vond altijd wel een goede reden waarom iets hoorde of waarom dat er ook nog even bij kon. Alleen, hoe langer het duurde, hoe minder ze haar eigen stem hoorde. Ze functioneerde op basis van wat hoorde en vervreemde van wat ze voelde. 

"Wat wil jij, wat is goed voor jou, waar heb jij nu deugd van?"

Ze begreep de vraag niet, want dit en dit en dat moest nog gebeuren en dat kon echt niet wachten.

 

En toen kwam daar een gids. Hij keek haar recht in de ogen en er was alleen zachtheid en mildheid. De ogen waren een spiegel en ze kon voelen wat de gids van haar verlangde en echt nodig had. Tijd, rust, aandacht, nabijheid. Dus gaf ze de gids wat hij nodig had want het was echt belangrijk en voorzien in wat een ander nodig had, daar was ze zeer bedreven in. Maar het was niet de gids die wat dan ook verlangde, hij spiegelde gewoon wat zij nodig had. En zo kwam ze voor het eerst in een hele tijd in contact met wat goed was voor haar, met waar ze deugd van had en met wat ze wilde. En plots wilde ze het niet anders meer. Want dit en dit en dat konden wel wachten, er moest eerst vertraagd worden, gevoeld worden, geproefd worden. Nu hoorde ze enkel vogels fluiten en dit en dit en dat die bleken te kunnen wachten en die werden zelfs kleiner want er was zoveel ruimte bijgekomen dat ze nog maar een klein deel vormden van wat haar bezighield. 

 

En de gids die rolde zich op de rug, in het gras en zag dat het goed was, gaf een likje of twee en vond dat het na al die wijze lessen tijd was om met de stok te spelen. Wat je van honden leren kan.

Lees meer …De Hoogsensitieve hond

Een Hart onder de riem voor een ander

Eigenlijk is het een beetje jammer … Mijn laatste blogartikel dateert ondertussen al van een hele tijd geleden ... Het nieuwetijdperk van de sociale media maakt het ook voor mij een pak gemakkelijker. Ik ben een intensieve gebruiker van Instagram en Facebook voor mijn praktijk. Ik vind het heerlijk om mijn (weliswaar kortere berichtjes) te posten. Mooie dingen die ik lees of zie, quotes, filmpjes ... Het draait bij mij om delen. Het delen van emoties, van kennis, van ervaringen, ... Want delen zorgt voor verbinding. Om taboes te doorbreken. Zorgt voor herkenning of erkenning.

En zo ook weer met de volgende brief die ik kreeg van een cliënte. Vanuit de therapie kreeg ze de opdracht of ze het zou zien zitten om meer dan een jaar later een brief te schrijven gericht aan de vrouw met wie haar man haar enkele maanden bedroog. Ze gingen enkele maanden uit elkaar. Maar dankzij het harde werk van hen allebei zijn ze terug samen. Ze zijn terug aan het praten geraakt. Ze zijn terug samen in verbinding kunnen gaan. Ze zoeken nog steeds naar het evenwicht. De dunne lijn tussen het achter je kunnen laten en het bespreekbaar houden. En ook dit verwerkingsproces kent vele ups en downs. Deze cliënte ervaart hoe ze nog vaak moet afrekenen met haar grote kwaadheid en het onrecht dat haar werd aangedaan. Vooral ook omdat ze merkt dat haar omgeving wil doen of het er nooit was of al lang achter hen ligt. Terwijl het voor hen nog bijna dagelijkse realiteit is. Ze verzamelde al haar moed en ging aan het schrijven. Geen opgekuiste versie beleefdheid of een nette versie van wat ze eigenlijk echt denkt ... Nee, nee. Deze brief is bittere ernst. Het is een flinke portie kwaadheid. Een dikke middelvinger. En dat mag ook eens. Ze wil hem graag delen met jullie. Ze zei "Het deed mij deugd om deze brief te schrijven en wie weet kan het een hart onder de riem betekenen voor iemand anders!" Moedig. Dus bij deze van harte dank alvast! U weze gewaarschuwd ... niet geschikt voor gevoelige lezertjes ;-)

"Better an oops than a what if."
"Sometimes you win, sometimes you learn."
"Love with no regrets."
... en ga zo maar door. Jouw social media bulkte van de ‘inspirational life quotes’ in de periode dat mijn man terug naar huis wilde komen tot ruim een jaar verder. Positiviteit was de rode draad, want jij koos voluit voor het leven, vooral deze "Tralies verleren gekooide vogels het vliegen" (stond fier onder de foto die je postte van je vakantie met mijn echtgenoot). De privéberichten die je hem in dezelfde periode nog durfde te sturen, waren van een andere toon. Dat was, denk ik, de echte, zielige jij. 12 Maanden lang nog probeerde je wanhopig om er bij te horen, om deel uit te maken van zijn familie. Elke foto die familieleden of vrienden postte vond je leuk of geweldig en becommentarieerde je gretig, ik vond plots meer foto’s en verhalen online van jou (en hem) uit die periode en je strooide roddels rond in de hoop alsnog te kunnen stoken. Toen dat allemaal niets uithaalde, besloot je dan maar om achter onze hoek te komen wonen. Je weet maar nooit, mochten we nog eens door een moeilijke tijd gaan ofzo.. Het toppunt van zieligheid, dat ben jij.

Wat had je nu gedacht? Dat een getrouwde man op zo een moment in het leven klaar is voor iets nieuws? Dat je belangrijk was? Er toe deed? Dat je mij kon vervangen? Dat je beter was dan mij? Jij bent écht nog dommer dan dat je lelijk bent. Jij wilde een verklaring, waarom deed hij jou dat aan (?!), hier is ze, heel simpel: een varken met een kleedje aan die de aandacht (heel even) kon afleiden van hetgeen en diegene die er echt toe deed en de moeilijkheden die er waren en het was ok. En jij smeet je aan zijn voeten. Ik hoop oprecht dat je een man vindt (best een ongebonden, vrije man – iets met een ezel en een steen..) Ik hoop dat hij dan bij je is om alle juiste redenen. Als je dan zijn aandacht langer dan een paar maanden kan behouden en je hem nog zo ver krijgt om kinderen met jou te maken, dan hoop ik op een aantal gezonde, energieke kindjes. Kindjes waarvoor je alles zou doen, die je wil beschermen en onvoorwaardelijk graag ziet. Vermoeiend, slopend soms, maar altijd de moeite waard.

Neem hierbij de dingen van het leven met ups, maar ook de onvermijdelijke downs die er zijn en je bent waar ik me bevond aan het begin van de zomer 2017. En dan hoop ik dat er nog iemand is zoals jij (en helaas, ik vrees dat er nog wel een aantal dellen als jij rondlopen). Iemand die denkt dat het gepermitteerd is om iets met een getrouwde man met jonge kindjes te beginnen wanneer het thuis even niet zo goed gaat en doet wat jij allemaal gedaan hebt. Ik hoop dat dat dan de moment is dat je beseft welke schade je hebt aangericht en dat je eindelijk zeer gepaste schaamte gaat voelen voor je walgelijk gedrag. Dat is de dag dat je op mijn social media kan lezen: ‘It is called Karma and it is pronounced, haha, Fuck you!’ P.S. kleine tip bij de zoektocht naar een man: minder strakke kleren, meer zak over uwe kop!

Lees meer …Een Hart onder de riem voor een ander

Welke wolf voed jij?

 

"Er was eens een oude Indiaan, die elke avond bij het vuur met zijn kleinzoon praatte over het leven. Op een avond vertelde hij het verhaal over de strijd die zich binnen ieder mens afspeelt.
“Jongen,” zei hij, die strijd gaat over twee wolven. De eerste wolf, de zwarte wolf, heet "Kwaad". En dat beslaat alles dat gaat over angst, woede, afgunst, jaloezie, verdriet, hebzucht, arrogantie, zelfmedelijden, schuld, wrok, minderwaardigheid, leugens, valse trots, superioriteit en ego. Deze wolf leeft in ieder mens, hem proberen te negeren heeft geen zin. En blijven zal hij ook altijd, hij hoort bij het leven.”

De Indiaan pauzeerde even, en vervolgde zijn verhaal.
Hij wilde zeker weten dat zijn kleinzoon goed luisterde, want dit was misschien wel de belangrijkste les die hij de kleine jongen wilde meegeven in het leven. Toen hij zag dat de jongen geïnteresseerd naar hem keek, ging hij verder.
“De andere wolf, de witte wolf, heet "Goed". En die wolf staat voor vreugde, vrede, hoop, liefde, sereniteit, nederigheid, saamhorigheid, trouw, nederigheid, compassie, vriendelijkheid, waarheid, grootmoedigheid en geloof. Ook deze wolf leeft in ieder mens, al is het soms moeilijk om hem te vinden. Maar blijven zal hij altijd, hij hoort bij het leven.”

De kleinzoon dacht even na en vroeg vervolgens: “Maar grootvader, als beide wolven bestaan, en altijd in strijd zijn met elkaar, welke wolf wint dan uiteindelijk?”
De oude Indiaan antwoordde eenvoudig: “De wolf die jij voedt.”
 
Goed. Dat is mooi en duidelijk. Een fijn verhaal met een duidelijke boodschap. Maar we zouden er nog een stuk kunnen bij schrijven!
Wat als we nu eens er van uit gaan dat we beiden wolven kunnen voeden? Ze winnen allebei. We geven ze allebei aandacht.
Want als we ervoor kiezen alleen de witte wolf te voeden, zal de zwarte om de hoek verstopt zitten om te wachten tot we afgeleid zijn of zwak worden en springt  hij dan op om de aandacht te krijgen waarnaar hij hunkert. Hij zal altijd boos zijn en altijd de witte wolf bevechten. Maar als we hem erkenning geven, is hij gelukkig en de witte wolf is gelukkig en winnen we allemaal. Want de zwarte wolf heeft veel kwaliteiten – vasthoudendheid, moed, onverschrokkenheid, wilskracht en een groot strategisch denken – dat hebben we van tijd tot tijd nodig en dat ontbreekt de witte wolf. Maar de witte wolf heeft compassie, zorgzaamheid, kracht en het vermogen om te (h)erkennen wat we nodig hebben.

"Zie je, mijn kleinzoon, de witte wolf heeft de zwarte wolf aan zijn zijde nodig. Als je er maar één voedt, zal de andere verhongeren en zij zullen onbeheersbaar worden. Door ze beide te voeden en te verzorgen zullen zij je goed van dienst zijn en niets doen dat niet een onderdeel van iets groters is, iets goeds, iets van het leven. Voed ze allebei en er zal geen interne strijd voor je aandacht meer zijn. En als er in jou geen strijd is, kun je naar de stemmen van het diepere weten luisteren, dat je in elke omstandigheid zal begeleiden bij het kiezen wat goed is. Een man of een vrouw die vrede van binnen heeft, heeft alles. Een man of een vrouw die verscheurd is door de oorlog in zichzelf heeft niets . Hoe je ervoor kiest om om te gaan met de tegengestelde krachten in jezelf zal je leven bepalen. Verhonger de ene of de andere of begeleid hen beiden."

Dat is dan de essentie van het andere verhaal. Het maakt namelijk nogal verschil of je de duistere wolf (in jezelf) negeert en laat verhongeren of dat je hem erkent in zijn bestaan en in zijn kracht, en daarmee inzetbaar maakt voor een groter goed.
 
In therapie gebruik ik vaak ook een ander soort metafoor. Dan heb ik het over onze demonen, onze waakhond die steeds naast ons ligt en waakt over ons leven. Wanneer hij iets ziet, ruikt of hoort dat mogelijks ons kwaad wil doen, dan zal hij reageren en dat is goed. Maar het is aan ons of we toelaten wat we willen dat onze waakhond ons kan of mag vertellen. We hoeven hem niet weg te sturen. We geven hem een kleine beloning dat hij ons goed beschermd, dat hij er is voor ons (we geven hem de erkenning) maar nadien moet hij echt terug naar zijn hondenhok. Hoe meer aandacht we hem geven, hoe meer beloning er is voor zijn gedrag, hoe harder hij zal blaffen en ons zal influisteren wat we zo graag zouden willen horen …. Maar zo kunnen we zelf slachtoffer worden van ons klein keffertje. Als we hem te veel koekjes en beloning geven, zal hij een grote hond worden. Zo groot dat we alle controle kwijt zijn en we alleen nog naar hem kunnen luisteren. 
Daarover heb ik een schitterend filmpje gevonden. Dat filmpje vertelt het verhaal over een hond. In het filmpje staat de hond als symbool voor een depressie, maar ik vind persoonlijk dat de metafoor inzetbaar is voor alles in het leven.